Pierwsza wizyta

Jakie trudne pytania mogą paść podczas pierwszego spotkania?

Przede wszystkim terapeuta będzie chciał dowiedzieć się, z jakiego powodu zgłosiliśmy się do niego, a takich powodów może być bardzo wiele. Nie zasypie nas pytaniami od wejścia, da przestrzeń. Jeśli coś będzie dla niego niejasne lub będzie chciał pewne elementy wypowiedzi uściślić, na pewno o tym powie.
Terapeuta nie jest intruzem który będzie wdzierał się nieproszony w trudne zakamarki wspomnień . To my przychodzimy po pomoc i mamy pełne  prawo opowiedzieć tyle, na ile danego dnia czujemy się na siłach. Dla większości z nas nie jest przyjemne opowiadanie o swoich trudnościach, porażkach, uczuciach, odrzuceniach – szczególnie obcej osobie, dlatego terapeuta nie będzie nas naciskał ani zmuszał do opowiedzenia czegoś o czym nie chcemy mówić. Kiedy będzie na to przestrzeń, może dopytać o kilka faktów dotyczących przeszłości, dzieciństwa, życia rodzinnego, związków, pracy, relacji interpersonalnych, przebytych chorób, reakcji na stres, aktualnej sytuacji życiowej, motywacji.

Coś może nas szczególnie zaskoczyć?

Może to, że terapeuta może zapytać o któryś z naszych ostatnich snów.

To ma jakieś znaczenie?

Jeśli terapeuta widzi kogoś na konsultacji pierwszy raz i nic o nim nie wie, to każda informacja jest dla niego cenna. Tym bardziej w tak szczególnych okolicznościach, kiedy jesteśmy jeszcze niepewni sytuacji, pełni obaw i obron. Nam taki sen może wydawać się błahy i nieistotny, jednak specjaliście jest w stanie podpowiedzieć w jakiej formie aktualnie jesteśmy, z czym nasza nieświadomość próbuje sobie poradzić, czego dotyczą aktualne lęki, pragnienia.

Pełni obron – co to znaczy?

Nikt z nas nie ma całkowitej jasności odnośnie rzeczywistości, wszystko odbieramy poprzez nasze własne „filtry”. Na te filtry składają się nasze doświadczenia, wczesnodziecięce relacje, przekonania- nasze i te „wdrukowane” nam przez rodziców czy opiekunów. Każdy z nas widzi świat przez swoje własne okulary. Za pomocą terapii możemy uzyskać większą świadomość tego czym się kierujemy, co nas ukształtowało w taki sposób, że w jednej sytuacji radzimy sobie lepiej a w innej gorzej.

Czy zdarza się tak, że pacjent zgłasza się z poczuciem niezrozumienia przez wszystkich z otoczenia, że wszyscy dookoła go zawodzą i są nie w porządku a później wspólnie z terapeutą pracują nad obaleniem tych przekonań?

Oczywiście, przecież nikt z nas nie chce myśleć o sobie źle – każdy z nas ma w sobie narcystyczny kawałek a nasze mechanizmy obronne bardzo aktywnie pracują nad naszym dobrym wizerunkiem w oczach nas samych. Nikt nie jest od tego wolny

I co potem?

Przede wszystkim terapeuta będzie chciał dowiedzieć się, z jakiego powodu zgłosiliśmy się do niego, a takich powodów może być bardzo wiele. Nie zasypie nas pytaniami od wejścia, da przestrzeń. Jeśli coś będzie dla niego niejasne lub będzie chciał pewne elementy wypowiedzi uściślić, na pewno o tym powie.
Terapeuta nie jest intruzem który będzie wdzierał się nieproszony w trudne zakamarki wspomnień . To my przychodzimy po pomoc i mamy pełne  prawo opowiedzieć tyle, na ile danego dnia czujemy się na siłach. Dla większości z nas nie jest przyjemne opowiadanie o swoich trudnościach, porażkach, uczuciach, odrzuceniach – szczególnie obcej osobie, dlatego terapeuta nie będzie nas naciskał ani zmuszał do opowiedzenia czegoś o czym nie chcemy mówić. Kiedy będzie na to przestrzeń, może dopytać o kilka faktów dotyczących przeszłości, dzieciństwa, życia rodzinnego, związków, pracy, relacji interpersonalnych, przebytych chorób, reakcji na stres, aktualnej sytuacji życiowej, motywacji.